به خاطر من نرو به شونه هام تکیه کن

بغضتو بشکن آروم بشین پیشم گریه کن

خسته نشو که اینجا آدم مهربون نیس

ستاره ی بختمون تو اوج کهکشون نیس

به خاطر من بمون به خاطرت می مونم

خودم ستارت میشم تو میشی آسمونم

با پر کشیدن تو چیزی عوض نمیشه

فقط یه غم میمونه تو قلب من همیشه

به خاطر من بخون صدات شبیه دریاس

لحن طلایی تو خودش برام یه دنیاس

تحملت کجا رفت چاره ی تو سفر نیس

تو دنیامون هیچکسی از من دیوونه تر نیس

به خاطر من بخواب ٬ چشماتو رو هم بذار

تو گلدون سفالیت گلای مریم بذار

بذار که عطر این عشق بیفته دست نسیم

بذار همه بدونن آخر به هم می رسیم

به خاطر من بخند تا دوباره بهار شه

دختر قلعه ی نور اسب طلا سوار شه

با رفتنت زندگی چیزی به جز قفس نیس

هوای بی تو بودن خالیه ٬ توش نفس نیس

به خاطر من بیا که من برات میمیرم

بیا و فریاد بزن حرفمو پس میگیرم

به خاطر من بگو ٬ بگو جایی نمیری

بگو که موندگاری ٬ حرفتو پس میگیری

منم به خاطر تو خط میکشم رو دنیا

یا تو یا هیچکس میشه قرار آخر ما

|

مقدمه کتاب (( دیگه میذارمت کنار ))

چه کنم ٬ دوستش دارم ٬ شوخی که نیست ٬ حرف یک عمر در به دری است ٬ صحبت کلی آوارگی است

شکایتی نیست ٬ حرف شکایت که در عشق بیاید باید فاتحه ی این حکایت را خواند . شما هم بدانید ٬

بد نیست ٬ تازه بعد یه عمری عاشقی ٬ همین امشب پاییزی از من پرسید : مگر تو دوستم داری ؟ و من

یقین دارم ٬ دیوانه تر از مجنون ٬ خیره به پرسش عجیبش ٬ هفت آسمان حیرت را سیر کردم و برگشتم ٬

راستی ! گفتم برگشتم ٬ او هم برگشت . درست است ٬ از سفر آن سوی اقیانوسش برگشت ٬ اما نه

پیش من . او مال همه است و من آرزو می کنم هیچکس مال او نباشد ٬ اما مگر می شود .

او حرفی نزد ٬ ننوشت ٬ سکوت کرد ٬ اما جوری به بی قانونی غرور شکسته ی یک عمر عاشقی ام

برنخورد فهماند که قصد دارد مرا کنار بگذارد ٬ اسم این کتاب را اسیر پرانتزی کردم که نشان بدهد حرف

اوست ٬ همیشه حرف ٬ حرف اوست . نه فقط حالا . راستی آخرین باری که با التماس دفترم را نوشت ٬

جمله ای نوشت که آرزو می کنم به آستان نیلوفری چشمان روشنش برنخورد ٬ اما جمله اش درست

مثل حرف آدم بزرگ هایی بود که به بهانه ی مصلحتی بزرگ شدن فرزند کوچکشان برایش عروسک

نمی خرند و او تنها نوشت که لیاقت از من و امثال من بیشتر است . میدانست من هم بچه ام ٬ هم

عروسک می خواهم ٬ هم هیچکس اندازه ی من دیوانه اش نیست و هم صحبت این حرف ها نیست

کافی است ٬ این دو خط آخر را برای خودش می نویسم ٬ زیبا خوشحالم که مرا دور نمی اندازی و تنها

میگذاریم کنار . میدانی همیشه رسم است چیزهایی را کنار بگذارند که حدس بزنند یک روز یا یک وقت

دیگر دوباره لازمشان شود ٬ پس نگهش می دارند ٬ اما چیزی را که دور بیندازند ٬ هم دور است ٬ هم

رفته است و هم دوباره لازم شدنی در کار نیست . من راضیم به همه چیز ٬ هرچیز که جوری به تو

مربوط می شود ٬ میدانم جمله ای که نام کتاب است ٬ حرف دل توست . باز گلی به جمال گلت که حرف

دلت را با شهامت می زنی لااقل به دیوانه ای مثل من میفهمانی و من این گونه آن را در گیومه ای از تو

نقل می کنم :

                                           (( درست مث تقویمی که عوض میشه سربهار

                                                 میندازمت یه گوشه و دیگه میذارمت کنار ))

نمیدونن تو بهانه ی منی

همه میگن تو منو دوس نداری

همشون پشت سر تو بد میگن

نمیدونن تو از آسمون میای

خودشون اهل یه دنیای دیگن

همه میگن اسمشه تو با منی

توی قلب تو یه کم جا ندارم

روی اسم تو باید خط بکشم

برم و چشماتو تنها بذارم

اونا از چشمای تو بی خبرن

نمیدونن که نگات نفس داره

اونا غافلن که چشم روشنت

توی نور ماه نقره دس داره

همه دوس دارن ازت دس بکشم

همشون بهم میگن دیوونه ای

نمیدونن تو برام بهانه ای

معنی شعرای عاشقانه ای

همه میگن پیش اون کسی برو

که یه کم قدر نگاتو بدونه

همه با دس هی منو نشون میدن

میگن این دیوونه سا این همونه

تو رو با خیلیا دیدن همشون

هی میگن تو بی وفایی میکنی

به منم میگن داری محبت و

از چشای اون گدایی می کنی

ولی من به اونا گوش نمیکنم

تو تمام هستی و بهانمی

توی سایه روشنای شعر و درد

تو اهورایی ترین ترانمی

همه میگن یکی از همین روزا

واسه ی همیشه از پیشم میری

جلوی چشمای بی قرار من

یکی دیگه رو تو آغوش میگیری

اما من باورشون نمی کنم

اونا از عمق دلت بی خبرن

تو روی ابرای آسمونی و

اونا اینجا تو زمین پشت درن

راز چشماتو ولی من میدونم

میشینم تا تو مال خودم بشی

میمیرم تا از یه راه دور بیای

باز بهونه ی تولدم بشی